Over vergeving

Je kunt je afvragen waarom ik over vergeving begin, terwijl je dacht dat we naar doodsangst zouden kijken. Wat hebben die twee thema’s met elkaar te maken?

Doodsangst kan vele vormen aannemen.

Een van de manieren waarop onze angst voor de dood zich kan vermommen, is door het leven niet ten volle aan te gaan. Als we leven met de gedachte dat het toch allemaal niets voorstelt, dat niets blijvend is en alles gedoemd is om te verdwijnen, dan kunnen we worstelen met de zin en betekenis van het leven. Bovendien hebben we niet altijd de indruk dat het leven zo vriendelijk voor ons is. Er gebeuren dingen in ons leven, het ene al ernstiger dan het andere, waardoor we het leven beginnen af te wijzen en vaak ook onszelf.

In mijn werk ga ik aan de slag met die afwijzing. Omdat afwijzing van onszelf kan leiden tot zelfhaat, leer ik mensen hoe ze milder voor zichzelf kunnen zijn. En dan kan vergeving belangrijk zijn. Vergeving doen we namelijk altijd in de eerste plaats voor onszelf. Als je bereid bent om dit proces aan te gaan, waarbij je open en eerlijk naar jezelf en je situatie durft te kijken en wilt leren om aanwezig te zijn met ‘ongemak’ (alle dingen waar je niet van houdt en die je misschien zelfs haat, in jezelf en/of bij anderen), dan kunnen dingen voor jezelf helder worden en kun je de relatie met jezelf voeden. En dat heeft belangrijke gevolgen, zoals meer ontspannen in het leven staan en meer vreugde ervaren.

Vrede met jezelf

Als je vrede hebt met jezelf, is het gemakkelijker om vrede met jouw leven/het Leven te hebben en uiteindelijk ook met de dood. De kwaliteit van het ene beïnvloedt de kwaliteit van het andere. De stoïcijnen wisten het al: ‘Goed leren sterven is goed leren leven en omgekeerd, goed leren leven is goed leren sterven’. Door te kijken naar het levenseinde (en dus naar onze doodsangst) worden we ons bewuster van de schoonheid en de rijkdom van het leven en gaan we het leven echt aan.